Μμ... δεν είναι κι άσχημη ιδέα. Θέλω να πω δηλαδή... Εντάξει, έγινε. Αφού θέλεις να με κάνεις ήρωα στο βιβλίο σου, κάνε με. Καμιά αντίρρηση. Ίσα ίσα που θα το γλεντήσω. Γιατί εγώ, αν θες να ξέρεις, ψοφάω για κάτι τέτοια. Για ηρωισμούς, να πούμε, και τα ρέστα. Όμως να... σκέφτομαι πως το να είσαι ήρωας σε βιβλίο δεν είναι πάντα καλό, μερικές φορές είναι και κακό. Γιατί αν είσαι σπουδαίος ήρωας και κάνεις διάφορους ηρωισμούς και κατορθώματα, να πούμε, οι αναγνώστες ενθουσιάζονται και λένε: "Αυτός ο ήρωας μάλιστα. Τον παραδέχομαι. Μακάρι να γίνω κι εγώ σαν αυτόν". Αν όμως ο ήρωας του βιβλίου είναι ένα συνηθισμένο παιδί, οι αναγνώστες μπορεί ν’ απογοητευτούν και να σκεφτούν: "Μμ... Χαρά στο βιβλίο. Τι; Ήρωας είναι αυτός; Αυτός μιλάει και σκέφτεται όπως κι εγώ". Γι’ αυτό σου λέω. Στην εποχή μας είναι πολύ επικίνδυνο να είσαι ήρωας. Οι άνθρωποι περιμένουν από σένα να κάνεις αυτά που οι ίδιοι δεν μπορούν να κάνουν. Και στο τέλος μπορεί να την πάθεις.